1. І ў адказ Іісус зноў гаварыў да іх пры́тчамі, ка́жучы:

2. Царства Нябеснае падобна да чалавека-цара, які рабіў вяселле сыну свайму;

3. і паслаў ён рабоў сваіх клíкаць запро́шаных на вяселле; а тыя не хацелі прыйсці.

4. Яшчэ паслаў ён іншых рабоў, ка́жучы: скажы́це запро́шаным: «вось я прыгатава́ў абед мой, быкі мае́ і іншае ўко́рмленае зарэ́зана, і ўсё гатова; прыходзьце на вяселле».

5. Але яны, не нада́ўшы ўва́гі, пайшлі, хто на поле сваё, а хто да га́ндлю свайго.

6. Астатнія ж, схапіўшы рабоў яго, знява́жылі і забілі іх.

7. І, пачуўшы пра гэта, цар разгневаўся, і, паслаўшы войскі свае, знíшчыў забойцаў тых, і горад іхні спаліў.

8. Тады кажа ён рабам сваім: вяселле гатова, а запро́шаныя не былí дастойнымі.

9. Дык ідзіце на скрыжава́нні дарог і ўсіх, каго зно́йдзеце, клíчце на вяселле.

10. І рабы тыя, вы́йшаўшы на дарогі, сабра́лі ўсіх, каго толькі знайшлі: і ліхíх, і добрых; і напоўнілася вяселле гасцямі.

11. Цар, увайшоўшы паглядзе́ць на гасцей, убачыў там чалавека, не ўбра́нага ў вясельнае адзе́нне,

12. і кажа яму: дру́жа! як ты ўвайшоў сюды не ў вясельным адзе́нні? Той жа маўчаў.

13. Тады сказаў цар слу́гам: звяза́ўшы яму ру́кі і ногі, вазьмíце яго і вы́кіньце ў це́мру зне́шнюю; там будзе плач і скры́гат зубоў.

14. Бо многа паклíканых, але ма́ла вы́браных.

15. Тады фарысеі пайшлі і ўчынíлі змову, каб падлавíць Яго на слове.

16. І пасыла́юць да Яго вучняў сваіх з ірадыянамі, ка́жучы: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзíвы, і шля́ху Божаму па праўдзе ву́чыш, і не стараешся дагадзíць каму-небудзь, бо не глядзіш на аблíчча людзе́й.

17. Дык вось скажы нам: як Табе здае́цца? дазволена даваць пада́так ке́сару ці не?

18. Іісус жа, зразумеўшы зламы́снасць іх, сказаў: што́ спакуша́еце Мяне, крываду́шнікі?

19. Пакажы́це Мне манету, якою пла́ціцца пада́так. Яны прыне́слі Яму дына́рый.

20. І Ён кажа ім: чые́ гэта выя́ва і на́дпіс?

21. Кажуць Яму: ке́саравы. Тады кажа ім: дык вось, аддавайце ке́сарава ке́сару, а Божае Богу.

22. Пачуўшы гэта, яны здзівíліся і, пакінуўшы Яго, адышлí.

23. У той дзень падышлí да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрасе́ння, і спыталі Яго:

24. Настаўнік! Маісей сказаў: «калі хто памрэ, не ма́ючы дзяцей, то няхай возьме брат яго жонку яго і адро́дзіць се́мя брату свайму».

25. Было ў нас сем братоў; і першы, ажаніўшыся, памёр і, не ма́ючы се́мені, пакінуў жонку сваю брату свайму.

26. Гэтакса́ма і другі, і трэці, аж да сёмага.

27. А пасля ўсіх паме́рла і жонка.

28. Дык вось, ва ўваскрасе́нні, катораму з сямі будзе яна жонкаю? бо ўсе ме́лі яе.

29. Іісус сказаў ім у адказ: памыля́ецеся, не ве́даючы ні Пісанняў, ні сілы Божае.

30. Бо ва ўваскрасе́нні не жэняцца і не выходзяць замуж, а жывуць, як Ангелы Божыя на нябёсах.

31. А пра ўваскрасе́нне мёртвых хіба́ не чыталі вы ска́занага вам Богам:

32. «Я Бог Аўраа́ма, і Бог Ісаа́ка, і Бог Іа́кава»? Бог не ёсць Бог мёртвых, а жывы́х.

33. І, пачуўшы, народ здзіўляўся вучэнню Яго.

34. А фарысеі, пачуўшы, што Ён зму́сіў садукеяў замаўча́ць, сабра́ліся разам.

35. І спытаўся адзін з іх, законнік, спакуша́ючы Яго і ка́жучы:

36. Настаўнік! якая за́паведзь найбо́льшая ў законе?

37. Іісус жа сказаў яму: «узлюбí Госпада Бога твайго ўсім сэ́рцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуме́ннем тваім».

38. Гэта першая і найбо́льшая за́паведзь.

39. А другая падо́бная да яе: «узлюбí бліжняга твайго, як само́га сябе».

40. На гэтых дзвюх за́паведзях грунту́ецца ўвесь закон і прарокі.

41. Калі ж сабра́ліся фарысеі, запыта́ў у іх Іісус:

42. што вы ду́маеце пра Хрыста? чый Ён сын? Кажуць Яму: Давідаў.

43. Кажа ім: як жа Давід па натхне́нню Духа Госпадам Яго называе, калі кажа:

44. «сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзí правару́ч Мяне, пакуль пакладу́ ворагаў Тваіх у падно́жжа ног Тваіх»?

45. Дык вось, калі Давід называе Яго Госпадам, я́к гэта Ён сын яму?

46. І ніхто не мог адказа́ць Яму ні слова; і не смеў ужо ніхто з таго дня задаваць Яму пытанні.