1. І ўстала ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата,

2. і пачалí абвінава́чваць Яго, гаворачы: мы вы́явілі, што Ён падбухто́рвае народ наш і забараня́е даваць пада́так ке́сару, называ́ючы Сябе Хрыстом Царом.

3. Пілат запытаў Яго, ка́жучы: Ты Цар Іудзейскі? Ён жа сказаў Яму ў адказ: ты кажаш.

4. І Пілат сказаў першасвяшчэ́ннікам і народу: я не знахо́джу нія́кай віны́ ў Гэтым Чалавеку.

5. Але яны настойвалі, ка́жучы, што Ён бунту́е народ, навуча́ючы па ўсёй Іудзеі, пачаўшы з Галілеі аж дасю́ль.

6. Пілат жа, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба́ Гэты Чалавек Галіле́янін?

7. І, даве́даўшыся, што Ён з улада́нняў Ірадавых, паслаў Яго да Ірада, які таксама быў у Іерусаліме ў тыя дні.

8. Ірад жа, уба́чыўшы Іісуса, вельмі ўзра́даваўся, бо ён даўно ўжо хацеў бачыць Яго, паколькі чуў пра Яго многа і спадзява́ўся ўбачыць нейкае знаме́нне, Ім здзе́йсненае;

9. і задаваў Яму шмат пытанняў, але Ён нічога не адказваў яму.

10. І стаялі першасвяшчэ́ннікі і кніжнікі, і заця́та абвінава́чвалі Яго.

11. А Ірад са сваімі воінамі, знява́жыўшы Яго і наглумíўшыся, апрану́ў Яго ў светлую адзе́жу і адасла́ў Яго да Пілата.

12. І зрабіліся пры́яцелямі між сабою Пілат і Ірад у той дзень; ране́й жа мелі варо́жасць адзін да аднаго́.

13. Пілат жа, склíкаўшы першасвяшчэ́ннікаў, і нача́льнікаў, і народ,

14. сказаў ім: вы прывялі да мяне Гэтага Чалавека, Які нібы́та бухто́рыць народ; і вось я перад вамі рассле́даваў і не знайшоў у Чалавеку Гэтым ніякай віны з таго, у чым вы Яго абвінава́чваеце;

15. і Ірад таксама, бо я пасылаў да яго, і вось, нічога ва́ртага смерці не зро́блена Ім;

16. таму, пакара́ўшы Яго, адпушчу́.

17. А яму трэба было́ дзе́ля свя́та адпусцíць ім аднаго вя́зня.

18. Але яны закрычалі ўсе разам, ка́жучы: смерць Яму! адпусці ж нам Вара́вву.

19. А той быў за нейкі бунт, учы́нены ў горадзе, і забойства паса́джаны ў цямнíцу.

20. І зноў Пілат узвы́сіў голас, хочучы адпусцíць Іісуса.

21. Але яны крычалі, ка́жучы: распнí, распнí Яго!

22. І трэці раз сказаў ім: якое ж зло ўчынíў Ён? нічога ва́ртага смерці я не знайшоў у Ім; таму, пакара́ўшы Яго, адпушчу́.

23. Яны ж настойвалі з моцнымі кры́камі, патрабу́ючы, каб Ён быў распя́ты; і перамаглí крыкі іх і першасвяшчэ́ннікаў.

24. І Пілат вырашыў, каб было́ паводле патрабава́ння іх,

25. і адпусцíў паса́джанага за бунт і забойства ў цямнíцу, якога яны прасíлі, а Іісуса аддаў на іх волю.

26. І калі павялí Яго, то, забра́ўшы нейкага Сíмана Кірыне́яніна, які ішоў з поля, ускла́лі на яго крыж, каб нёс за Іісусам.

27. І ўслед за Ім ішло вялікае мноства народу і жанчын, якія рыда́лі і галасíлі па Ім.

28. Абярну́ўшыся да іх, Іісус сказаў: дочкі Іерусалімскія! не плачце па Мне, а плачце па сабе́ і дзе́цях вашых;

29. бо вось надыхо́дзяць дні, у якія скажуць: «блажэ́нныя няпло́дныя, і ўло́нні, якія не раджа́лі, і гру́дзі, якія не кармíлі»;

30. тады пачну́ць гаварыць гара́м: «упадзíце на нас», і ўзгоркам: «пакры́йце нас»;

31. бо калі з зялёным дрэвам гэта робяць, то з сухім што́ будзе?

32. Вялі ж з Ім яшчэ і двух злачы́нцаў, каб пакара́ць смерцю.

33. І калі прыйшлі на месца, зва́нае Ло́бным, там распя́лі Яго і злачы́нцаў, аднаго справа, а другога злева.

34. Іісус жа казаў: Ойча! дару́й ім, бо яны не ведаюць, што робяць. І, дзе́лячы адзе́жу Яго, кíдалі жэ́рабя.

35. І стаялі людзі і глядзелі. Насміха́ліся з імі разам і начальнікі, ка́жучы: іншых ратава́ў, няхай урату́е Само́га Сябе, калі Ён Хрыстос, Божы абраннік.

36. Глумíліся з Яго і воіны, падыхо́дзячы і падно́сячы Яму воцат,

37. і ка́жучы: калі Ты Цар Іудзейскі, то ўратуй Самога Сябе.

38. Быў жа і надпіс напíсаны над Ім літарамі грэчаскімі, і рымскімі, і яўрэйскімі: гэта Цар Іудзейскі.

39. І адзін з павешаных злачы́нцаў блюзне́рыў на Яго, ка́жучы: калі Ты Хрыстос, то ўрату́й Сябе і нас.

40. Другі ж у адказ, суніма́ючы яго, казаў: хіба́ ты не баішся Бога, бо сам на тое ж асу́джаны?

41. Але мы — справядліва, бо нале́жнае за ўчы́нкі нашы атры́мліваем, а Ён нічога дрэ́ннага не зрабіў.

42. І сказаў Іісусу: памянí мяне, Госпадзі, калі пры́йдзеш у Царства Тваё.

43. І сказаў яму Іісус: праўду кажу табе, сёння са Мною будзеш у ра́і.

44. Было́ ж каля шостай гадзíны, і цемра была́ па ўсёй зямлі да гадзíны дзявя́тай;

45. і паме́ркла сонца, і заве́са ў храме разадра́лася напала́м.

46. І, ускры́кнуўшы моцным голасам, Іісус сказаў: Ойча! у ру́кі Твае аддаю́ дух Мой! І, сказаўшы гэта, вы́пусціў дух.

47. Сотнік жа, убачыўшы, што адбыло́ся, прасла́віў Бога, ка́жучы: сапраўды́, Чалавек Гэты быў пра́ведны.

48. І ўсе людзі, якія сабра́ліся на гэтае відо́вішча, убачыўшы, што адбыло́ся, вярта́ліся, б’ючы́ сябе ў гру́дзі.

49. Усе ж знаёмыя Яго і жанчыны, якія прыйшлі следам за Ім з Галілеі, стаялі во́ддаль і глядзелі на гэта.

50. І вось муж па íмені Іосіф, саве́тнік, чалавек добры і пра́ведны,

51. які не далучы́ўся да рашэння і спра́вы іх, з Арымафе́і, горада Іудзейскага, і ён таксама чакаў Царства Божага;

52. прыйшоўшы да Пілата, ён папрасіў це́ла Іісусава;

53. і, зняўшы Яго, абгарну́ў плашчанíцаю і паклаў Яго ў магілу, вы́сечаную у скале́, дзе яшчэ ніхто не ляжаў.

54. А дзень той быў пятніца, і настава́ла субота.

55. І, пайшоўшы ўслед, жанчыны, што прыйшлі з Ім з Галілеі, ба́чылі магілу і як было пакла́дзена це́ла Яго;

56. вярнуўшыся, яны падрыхтава́лі духмя́насці і мíра; у суботу ж адпачыва́лі паво́дле за́паведзі.