1. Павел, во́ляю Божаю Апостал Іісуса Хрыста, і Цімафе́й брат — Царкве Божай, якая ў Кары́нфе, з усімі святы́мі па ўсёй Аха́іі:

2. благада́ць вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Іісуса Хрыста.

3. Благаславёны Бог і Айцец Госпада нашага Іісуса Хрыста, Айцец міласэ́рнасці і Бог усякага суцяшэ́ння,

4. Які суцяша́е нас ва ўсякім го́ры нашым, каб мы маглі суцяша́ць іншых ва ўсякім го́ры тым суцяшэ́ннем, якім Бог суцяша́е нас саміх.

5. Бо як памнажа́юцца ў нас паку́ты Хрыстовы, так праз Хрыста памнажа́ецца і суцяшэ́нне наша.

6. І калі мы це́рпім го́ра, дык гэта дзе́ля суцяшэ́ння вашага і спасе́ння, якое здзяйсня́ецца праз трыва́нне тых самых пакут, што і мы це́рпім;

7. і надзе́я наша адно́сна вас цвёрдая. І калі мы суцяша́емся, дык гэта дзе́ля вашага суцяшэ́ння і спасе́ння, пако́лькі ведаем, што вы супо́льнікі як пакут нашых, так і суцяшэ́ння.

8. Бо мы не хочам пакінуць вас, браты́, у няве́данні пра го́ра наша, якое зда́рылася з намі ў Асíі: было́ нам надзвы́чай ця́жка, звыш нашых сіл, так што не спадзява́ліся мы заста́цца жывы́мі.

9. Але самі ў сабе адчува́лі прысу́д на смерць, каб спадзява́цца нам не на саміх сябе, а на Бога, Які ўваскраша́е мёртвых,

10. Які ад такой смерці зба́віў нас і збаўля́е, на Якога спадзяёмся, што і яшчэ зба́віць,

11. пры садзе́йнічанні і вашай малітвы за нас, каб за да́дзенае нам па просьбе многіх дзя́кавалі за нас многія.

12. Бо ў тым пахвала́ наша, све́дчанне сумле́ння нашага, што мы ў прастаце́ і шчы́расці перад Богам, не па пло́цкай му́драсці, а па благада́ці Божай паво́дзілі сябе ў све́це, асабліва ж у дачыне́нні да вас.

13. І мы пішам вам не іншае што, а тое, што вы чыта́еце і разуме́еце; і спадзяю́ся, што да канца зразуме́еце,

14. як вы частко́ва і зразуме́лі нас, што мы будзем вашаю пахвало́ю, як і вы — нашаю, у дзень Госпада нашага Іісуса Хрыста.

15. І ў гэтай упэ́ўненасці я хацеў прыйсці да вас ране́й, каб вы другі раз атрыма́лі благада́ць,

16. і ад вас перайсці ў Македо́нію, а з Македо́ніі зноў прыйсці да вас, і каб вы правялí мяне ў Іудзе́ю.

17. Маючы такое жада́нне, хіба́ я зрабіў легкаду́мна? Альбо тое, што я выраша́ю, хіба́ па плоці выраша́ю, так што ў мяне то «так, так», то «не, не»?

18. Верны ж Бог, што сло́ва наша да вас не было́ то «так», то «не».

19. Бо Сын Божы Іісус Хрыстос, прапаве́даны сярод вас намі — мною, і Сілуа́нам, і Цімафе́ем, — не быў то «так», то «не», а ў Ім было́ «так»,

20. бо ўсе абяца́нні Божыя ў Ім — «так» і ў Ім — «амінь» Богу на сла́ву праз нас.

21. А Той, Хто ўмацо́ўвае нас з вамі ў Хрысце і Хто пама́заў нас, — Бог,

22. Які і пакла́ў на нас пяча́ць, і даў зало́г Ду́ха ў сэ́рцы нашы.

23. Бога закліка́ю як све́дку душы́ маёй, што, шкаду́ючы вас, я больш не прыхо́дзіў у Кары́нф;

24. гэта не зна́чыць, што мы ўлада́рым над вераю вашаю, а мы садзе́йнічаем ра́дасці вашай; бо ў веры вы цвёрдыя.