1. У той дзень Іісус, вы́йшаўшы з дома, сеў каля мора.

2. І сабра́лася да Яго мноства людзей, так што Ён увайшоў у лодку і сеў; а ўвесь люд стаяў на беразе.

3. І гаварыў ім шмат пры́тчамі, ка́жучы: вось, вы́йшаў се́йбіт сеяць.

4. І калі сеяў ён, адно ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі і падзяўблí яго.

5. А іншае ўпала на ме́сцы камянíстыя, дзе няшмат было́ зямлі, і неўзаба́ве ўзышло́, бо зямля была́ неглыбокая.

6. А калі ўзышло́ сонца, завя́ла і, паколькі не ме́ла карэння, засохла.

7. А іншае ўпала ў це́рні, і выраслі це́рні і заглушы́лі яго.

8. А іншае ўпала на добрую зямлю і дало́ плод: адно ў сто крат, другое ў шэсцьдзяся́т, а іншае ў трыццаць.

9. Хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

10. І, прыступíўшы, вучні сказалі Яму: чаму Ты пры́тчамі гаворыш ім?

11. Ён сказаў ім у адказ: таму, што вам да́дзена ведаць тайны Царства Нябеснага, а ім не да́дзена;

12. Бо хто ма́е, таму да́дзена будзе і памножыцца; а хто не ма́е, у таго ады́мецца і тое, што ма́е.

13. Дзе́ля таго прытчамі гавару ім, што яны ба́чачы не бачаць, і чу́ючы не чуюць, і не разумеюць.

14. І збыва́ецца над імі прароцтва Іса́іі, якое кажа: «слы́хам пачуеце, і не зразуме́еце; і вачы́ма глядзець будзеце, і не ўбачыце.

15. Бо агрубе́ла сэ́рца ў людзей гэтых, і вуша́мі цяжка чуюць, і вочы свае заплю́шчылі, каб не ўбачыць вачы́ма, і вуша́мі не пачуць, і сэ́рцам не зразумець, і не звярну́цца, каб Я ацаліў іх».

16. А вашы вочы блажэ́нныя, таму што бачаць, і ву́шы вашы, таму што чуюць.

17. Бо праўду кажу вам, што многія прарокі і праведнікі жада́лі бачыць тое, што вы бачыце, і не бачылі, і чуць тое, што вы чу́еце, і не чулі.

18. Вы ж паслухайце сэнс прытчы пра се́йбіта.

19. Да кожнага, хто слухае слова пра Царства і не разумее, прыходзіць ліхí і кра́дзе пасе́янае ў сэрцы яго; вось каго азначае пасе́янае пры дарозе.

20. А пасе́янае на камянíстых месцах азначае таго, хто чуе слова і адразу з радасцю прыма́е яго;

21. але не ма́е кораня ў сабе і нетрыва́лы: калі наста́не ўціск альбо гане́нне за слова, ён адразу спакуша́ецца.

22. А пасе́янае ў це́рнях азнача́е таго, хто чуе слова, але клопат ве́ку гэтага і зма́нлівасць багацця заглуша́юць сло́ва, і яно становіцца бясплодным.

23. А пасе́янае на добрай зямлі азначае таго, хто чуе слова і разумее; ён і плод прыно́сіць і дае́ адзін сто, другі шэсцьдзяся́т, а іншы трыццаць.

24. Другую пры́тчу прапанаваў Ён ім, ка́жучы: Царства Нябеснае падобна да чалавека, які пасеяў добрае насе́нне на по́лі сваім.

25. Калі ж людзі спа́лі, прыйшоў вораг яго і пасе́яў пустазе́лле сярод пшаніцы, і пайшоў.

26. Калі ўзышла́ збажына́ і завяза́ла плод, тады з’явілася і пустазе́лле.

27. Прыйшлі рабы́ гаспадара́ дома і сказалі яму: гаспадар! хіба́ не добрае насе́нне пасеяў ты на по́лі сваім? адкуль жа на ім пустазе́лле?

28. Ён сказаў ім: варожы чалавек гэта зрабіў. А рабы́ сказалі яму: дык хочаш, мы пойдзем вы́палем яго?

29. Але ён сказаў: не, каб, выпо́лваючы пустазе́лле, вы не павырыва́лі разам з ім і пшаніцы.

30. Пакіньце расці разам тое і другое да жніва́; а ў час жніва́ я скажу жняца́м: вы́берыце перш пустазе́лле і звяжы́це яго ў снапы́, каб спалíць яго; а пшаніцу збяры́це ў жы́тніцу маю́.

31. Іншую пры́тчу прапанаваў Ён ім, ка́жучы: падобна Царства Нябеснае да зярня́ці гарчы́чнага, якое чалавек узяў і пасеяў на по́лі сваім;

32. яно, хоць і меншае за ўсякае насе́нне, але, калі вы́расце, бывае бо́льшым за ўсякую траву і робіцца дрэвам, так што прылята́юць птушкі нябесныя і се́ляцца ў го́ллі яго.

33. Іншую прытчу сказаў Ён ім: падобна Царства Нябеснае да заква́скі, якую жанчына, узяўшы, пакла́ла ў тры ме́ры мукí, пакуль не ўкісла ўсё.

34. Гэта ўсё казаў Іісус пры́тчамі народу, і без пры́тчы нічога не гаварыў ім,

35. каб збыло́ся ска́занае праз прарока, які кажа: «адкры́ю ў прытчах вусны Мае́; вы́кажу скры́тае ад стварэ́ння свету».

36. Тады Іісус, адпусцíўшы народ, увайшоў у дом. і прыступілі да Яго вучні Яго, ка́жучы: растлума́ч нам пры́тчу пра пустазе́лле на полі.

37. Ён жа сказаў ім у адказ: Се́йбіт добрага насе́ння ёсць Сын Чалавечы;

38. поле ёсць свет; добрае насе́нне — гэта сыны́ Царства, а пустазе́лле — сыны́ ліхога;

39. вораг, які пасеяў яго, ёсць дыявал; жніво́ ёсць сканчэ́нне веку, а жняцы́ — Ангелы.

40. І вось, як збіраюць пустазе́лле і агнём па́ляць, гэтакса́ма будзе пры сканчэ́нні веку гэтага.

41. Пашле Сын Чалавечы Ангелаў Сваіх, і збяруць з Царства Яго ўсе спаку́сы і тых, што чы́няць беззаконне,

42. і ўкíнуць іх у печ вогненную; там будзе плач і скры́гат зубоў.

43. Тады пра́веднікі заззя́юць, як сонца, у Царстве Айца іх. Хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

44. Яшчэ падобна Царства Нябеснае да схава́нага на полі скарбу, знайшоўшы які, чалавек утаíў яго, і ў радасці ад гэтага ідзе і прадае́ ўсё, што ма́е, і купля́е поле тое.

45. Яшчэ падобна Царства Нябеснае да купца, які шукае прыгожых жамчу́жын,

46. і, знайшоўшы адну шматкашто́ўную жамчу́жыну, пайшоў і прадаў усё, што меў, і купіў яе.

47. Яшчэ падобна Царства Нябеснае да не́вада, які быў закíнуты ў мора і набраў усяго ўсяля́кага,

48. і калі ён напоўніўся, яго вы́цягнулі на бераг і, сеўшы, добрае скла́лі ў по́суд, а дрэннае выкінулі прэч.

49. Так будзе пры сканчэнні веку: вы́йдуць Ангелы і аддзе́ляць ліхíх з асяро́ддзя пра́ведных,

50. і ўкінуць іх у печ вогненную: там будзе плач і скры́гат зубоў.

51. Кажа ім Іісус: ці зразумелі вы гэта ўсё? Яны кажуць Яму: так, Госпадзі!

52. А Ён сказаў ім: таму ўсякі кніжнік, наву́чаны Царству Нябеснаму, падобны да гаспадара́ дома, які выносіць са ска́рбніцы сваёй новае і старо́е.

53. І ста́лася, калі скончыў Іісус прытчы гэтыя, Ён пайшоў адтуль.

54. І прыйшоўшы на бацькаўшчыну Сваю, вучыў іх у сінагозе іхняй, так што яны здзіўляліся і казалі: адкуль у Яго гэтая мудрасць і сілы?

55. Ці не цесляро́ў Ён Сын? Ці не Яго Маці завуць Марыя, і браты Яго — Іа́каў, і Іасíй, і Сíман, і Іуда?

56. І сёстры Яго ці не ўсе сярод нас? Адкуль жа ў Яго ўсё гэта?

57. І сумнява́ліся ў Ім. Іісус жа сказаў ім: не бывае прарока без пашаны, хіба́ толькі на бацькаўшчыне сваёй і ў доме сваім.

58. І не ўчынíў там многіх цудаў з-за няве́р’я іх.